Γιατί θα πρέπει να υποστηρίξουμε την Τουρκία εναντίον του Πούτιν (του Daniel Hannan)

Τι διεστραμμένες ανοησίες  κάνει ο Βλαντιμίρ Πούτιν; Στο σύντομο χρονικό διάστημα που δραστηριοποιούνται τα ρωσικά αεροσκάφη στη Συρία, έχουν εισβάλει στον Τουρκικό εναέριο χώρο τέσσερις φορές. Στις τρεις πρώτες περιπτώσεις, η Άγκυρα απάντησε λέγοντας στη Μόσχα, σε έναν ολοένα και πιο εξοργισμένοι τόνο, ότι οι επόμενες εισβολές θα πυροδοτήσουν μια στρατιωτική αντίδραση. Δεν άλλαξε τίποτα. Ο Πρόεδρος Πούτιν θέλει να πιέσει και να σπρώξει μέχρι να συναντήσει αντίσταση. Το έκανε στη Γεωργία και την Ουκρανία. Αναμφισβήτητα το κάνει στα κράτη της Βαλτικής. Σίγουρα αυτό κάνει και στην Ανατολή.
 
Πριν εξεταστεί αν η απάντηση της Τουρκίας ήταν αναλογική, ας γίνει προηγουμένως η ερώτηση: Πρώτα πρώτα,  τι γύρευαν εκεί τα ρωσικά αεροπλάνα; Ακόμα κι αν δε λάβουμε υπ΄όψη μας την παραβίαση των συνόρων, τι δουλειά είχαν εκεί να  βομβαρδίζουν τους Τουρκμένους της Συρίας, οι οποίοι συνδέονται με τον υποστηριζόμενο από τη Δύση Εθνικό Συνασπισμό; Το Ισλαμικό κράτος δεν λειτουργεί σε αυτό το τμήμα της Συρίας, μια περιοχή που είναι γνωστή στους κατοίκους της ως Bayırbucak.
 
Οι Τούρκοι φυσικά συμπαθούν τους συγγενείς τους της άλλης μεριάς, που κατεστάλησαν υπό τους Μπααθιστές, και οι οποίοι πολεμούν έκτοτε εναντίον και του ISIS και του Άσαντ. Η στόχευση αυτής της ομάδα ήταν το είδος της προσχεδιασμένης πρόκλησης στην οποία ειδικεύεται ο Πούτιν. Οι επανειλημμένες παραβιάσεις του εναέριου χώρου, η άρνηση του πιλότου να λάβει σοβαρά υπόψη τις προειδοποιήσεις, τα ψέματα που ακολούθησαν - όλοι ήταν σα βγαλμένα από εγχειρίδιο προβοκάτσιας σοβιετικού τύπου.
 
Αν νομίζετε ότι μιλάω πάρα πολύ σκληρά για τον Πούτιν, ακούστε πώς οι δύο κυβερνήσεις ανταποκρίθηκαν στην τραγωδία.
 
Εδώ είναι ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν: «Δεν έχουμε καμία πρόθεση να κλιμακωθεί αυτό το περιστατικό. Η Τουρκία ποτέ δεν ήθελε εντάσεις. Θα είμαστε πάντα υπέρ της ειρήνης και του διαλόγου» Εδώ είναι ο Ahmet Davutoğlu, ο πρωθυπουργός του, απευθυνόμενος στους βουλευτές: «Η Ρωσία είναι φίλος και γείτονάς μας. Οι διμερείς δίαυλοι επικοινωνίας μας είναι ανοιχτοί» Τώρα εδώ είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν: «.. Η απώλεια που υποστήκαμε σήμερα ήταν μια μαχαιριά στην πλάτη, κατ΄ ευθείαν από τους συνεργούς των τρομοκρατών» Σε περίπτωση που κάποιος έχασε την ουσία, ο Πούτιν συνέχισε κατηγορώντας την Τουρκία ότι πλαισιώνεται με το ισλαμικό κράτος, και προειδοποίησε απειλητικά ότι θα υπάρξουν «σοβαρές συνέπειες».
 
Η ιδέα ότι η Τουρκία κατά κάποιον τρόπο υποστηρίζει το ISIS έχει γίνει ένα δημοφιλές meme, που επιμελώς εξαπλώθηκε σε απευθείας σύνδεση με Ρώσους προβοκάτορες, και παρελήφθη από κάποιους στη Δυτική Ευρώπη, όχι μόνο από εκείνους που συνδέονται με το μπλοκ του εθνικιστικού κόματος της Marine Le Pen. Επειδή το σχόλιο παρακάτω είναι πιθανό να προσελκύσει ορισμένες παρατηρήσεις σε αυτό το πνεύμα, επιτρέψτε μου να μιλήσω συγκεκριμένα.
 
Η Τουρκία εντάχθηκε επίσημα στην συμμαχία κατά του ISIS το 2014, καθιστώντας  πρώτα τις βάσεις της στη διάθεση των δυνάμεων των ΗΠΑ που πετούν πάνω από το κατεχόμενο από το ISIS έδαφος, και μετά ξεκινώντας τις δικές της επιθέσεις. Ταυτόχρονα, άρχισε την κατάρτιση των δυνάμεων των Peshmerga από το κουρδικό Ιράκ. (οι Δυτικοί σχολιαστές μερικές φορές βαριούνται να ψάξουν και αναφέρουν ότι η Τουρκία μάχεται κατά «των Κούρδων», αποτυγχάνοντας να διακρίνουν μεταξύ του μαρξιστικού ΡΚΚ και της κουρδικής περιφερειακής κυβέρνησης στο Ερμπίλ, η οποία απολαμβάνει εγκάρδιες σχέσεις με την Άγκυρα.)
 
Οι Τούρκοι είχαν κάθε λόγο να χτυπήσουν στο ISIS. Αυτοί οι Kharijites στην έρημο είτε έχουν αναλάβει την ευθύνη, ή με άλλο τρόπο έχουν εμπλακεί σε βομβιστικές επιθέσεις στο Reyhanli, το Ντιγιαρμπακίρ και το Suruç. Το ISIS παραμένει ο κύριος ύποπτος στην τερατώδη επίθεση αυτοκτονίας στην Άγκυρα τον περασμένο μήνα, στον οποίο πάνω από 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και 400 τραυματίστηκαν.
Οι επικριτές ισχυρίζονται μερικές φορές ότι η Τουρκία κερδοσκοπεί από τις διασυνοριακές εμπορικές συναλλαγές με τις ισλαμιστικές συμμορίες, ή αλλιώς ότι αναπτύσσει τη στρατιωτική εκστρατεία της με μισή καρδιά. Η πρώτη κατηγορία θα έχει αναπόφευκτα στοιχεία της αλήθειας, για γεωγραφικούς λόγους. Η Τουρκία έχει μακρά σύνορα με το κατεχόμενο από το ISIS συριακό έδαφος. Όπου υπάρχουν χρήματα που μπορούν να βγουν, οι άνθρωποι θα προσπαθήσουν να το κάνουν.Το  ISIS πρέπει να πουλήσει περιουσιακά της στοιχεία στο εξωτερικό, και το εμπόριο πάντα βρίσκει έναν τρόπο.
 
Θα έπρεπε οι τουρκικές αρχές να κάνουν περισσότερα για να πατάξουν τους λαθρεμπόρους και τους διεφθαρμένους τοπικούς αξιωματούχους; Πάντα, βέβαια, μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω. Αλλά το σωστό είναι να λάβουμε τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρας υπόψη. Από τότε που η Συρία άρχισε κάθοδο στην κόλαση, περισσότεροι από δύο εκατομμύρια εκτοπισμένοι άνθρωποι έχουν αναζητήσει καταφύγιο στην Τουρκία. Δούλευα με κάποιους από αυτούς σε ένα στρατόπεδο προσφύγων στα σύνορα με τη Συρία πέρυσι ως μέρος ενός AECR προγράμματος κοινωνικής δράσης – η Kate Maltby έγραψε γι 'αυτό στο ConHome εκείνη την εποχή - και εξεπλάγην, όπως και η Kate, από τον απέριττο και αγόγγυστο τρόπο με τον οποίο οι Τούρκοι αντιμετώπισαν την κρίση. Ούτε ένα τουρκικό κόμμα υποστήριξε ότι τα σύνορα πρέπει να είναι κλειστά, ή οι πρόσφυγες να μετακινηθούν. Κατ' αντιδιαστολή, εξετάστε τις αντιδράσεις στην ΕΕ, όταν προτάθηκε 120.000 άνθρωποι να διανεμηθούν μεταξύ των 26 κρατών.
 
Αυτή η προσφυγική κρίση συμπλαισιώνει και τις άλλες κύριες κατηγορίες εναντίον της Τουρκίας, δηλαδή ότι φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την καταπολέμηση του Άσαντ από την καταπολέμηση της ISIS. Αυτά τα δύο εκατομμύρια Σύριοι που ζουν και εργάζονται στην Τουρκία είναι σε μεγάλο βαθμό πρόσφυγες από τις δυνάμεις του Ασάντ. Έφεραν ιστορίες τρόμου μαζί τους, η οποία φυσικά άγγιξαν τη συμπάθειά από τους «οικοδεσπότες » τους. Η βασική πεποίθηση μεταξύ των περισσοτέρων Τούρκων σχολιαστών - κυβέρνητικών και της αντιπολίτευσης - είναι ότι ο Άσαντ είναι η αιτία του προβλήματος, και ότι η κτηνωδία του είναι αυτή που προκάλεσε την κυριασχία της Ισλαμιστικής αντιπολίτευσης Τώρα, μπορεί να διαφωνείτε με αυτή την ανάλυση. Θα μπορούσατε να υποστηρίξετε ότι η καθαρή κακία του κράτους των σκλάβων της Βαγδάτης θα έπρεπε να κάνει την εξαφάνισή του προτεραιότητα μας. Δίκαιο. Αλλά αυτό είναι έναν κόσμο μακριά από το να δηλώνετε ότι η Τουρκία είναι μια "συνεργός" στο ISIS.
 
Τίποτα από τα προηγούμενα δε θέλει να θέσει την Άγκυρα υπεράνω κριτικής. Πολλοί Τούρκοι, συμπεριλαμβανομένων και των οπαδών του κυβερνώντος κόμματος, έχουν θορυβηθεί από ορισμένες πρόσφατες εξελίξεις: Η προθυμία να μηνύει τους δημοσιογράφους, οι δικαστικές καταστολές, η μετατόπιση της ισχύος από τη νομοθετική στην εκτελεστική εξουσία. Οι φίλοι της τουρκικής δημοκρατίας δεν πρέπει να φοβούνται να επισημάνουν όταν λαμβάνονται λάθος στροφές. Παρόλα αυτά, η ιδέα ότι η Τουρκία είναι κατά κάποιο τρόπο στο δρόμο για να γίνει ένα δεύτερο Ιράν, ή ότι δεν είναι πλέον μια σωστή δημοκρατία, ή ότι κρυφά τα κάνει πλακάκια με το ISIS, είναι παράλογη. Τέτοιου είδους θεατρινισμοί κάνουν δυσκολότερο να εκφρασθούν οι εύλογες ανησυχίες.
 
Οι συγκρούσεις μεταξύ της Τουρκίας και της Ρωσίας δεν είναι κάτι νέο. Είμαστε λίγες εβδομάδες μακριά από τα εκατό χρόνια από τη Μάχη του Ερζερούμ, μια αποτρόπαια εμπλοκή στο βουνό μεταξύ των τσαρικών και των οθωμανικών δυνάμεων, που σηματοδότησαν την κορύφωση μιας 350-ετούς ρωσικής εξάπλωσης στην αυτοκρατορία του σουλτάνου. Εκτός από ένα σύντομο φλερτ μεταξύ του Ατατούρκ και του Λένιν (το οποίο οι Δυτικοί θαυμαστές του Ατατούρκ επιμελώς παραβλέπουν, ακριβώς όπως τη Δυτική θαυμαστές του Σίσι έχουν παραβλέψει επιμελώς εγγύτητα του με τον Πούτιν) οι δύο μεγάλες δυνάμεις της Μαύρης Θάλασσας έχουν την τάση να είναι περιφερειακοί αντίπαλοι.Η Πολιτική της Βρετανίας, ότι κι αν σημαίνει αυτό, παραδοσιακά υποστήριζε την Τουρκία.
 
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν πλέον συνειδητά επαναφέρει τις ευθυγραμμίσεις της Ρωσίας του Ψυχρού Πολέμου. Όπως ο Assad ο πρεβύτερος ήταν πελάτης του Μπρέζνιεφ, έτσι κι Assad ο νεώτερος είναι του Πούτιν. Η ίδια η Τουρκία βρίσκεται σε μια γνώριμη θέση, με τη Συρία από τη μία πλευρά και το Ρωσο προστάτη της από την άλλη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχει ζητήσει από το ΝΑΤΟ για βοήθεια. Δεν είναι περίεργο που το ΝΑΤΟ είναι υπέρ της.
 
Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις για το αδιέξοδο της Συρίας. Αν υπήρχαν, θα τις είχαμε βρει μέχρι τώρα. Ο Άσαντ και το ISIS έχουν ερημώσει τη μεταξύ τους γη, αναγκάζοντας τους Σύριους είτε να διαφύγουν είτε να επιλέξουν το ένα από τα δύο άκρα. Το μόνο πράγμα που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι δεν θα έπρεπε να εξασθενούμε εκείνες τις ομάδες πολιτοφυλακής που είναι προσανατολισμένες προς τη Δύση και αντιτίθενται τόσο στο ISIS και όσο και στον Άσαντ. Όταν βλέπω τον Πούτιν να τους βομβαρδίζει, ξέρω με ποιανού το μέρος είμαι.

πηγή: hannan.co.uk 

Ένοχες Λέξεις (της Βάσως Κιντή από το Protagon)

Πριν λίγες εβδομάδες διαβάζαμε με χαρά, ικανοποίηση και θαυμασμό τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης του Καναδά, μιας κυβέρνησης που περιλαμβάνει στους κόλπους της πολιτικούς από όλες τις ομάδες και τις εθνότητες που συμβιώνουν αρμονικά και αποτελούν το Καναδικό έθνος: γυναίκες και άνδρες, ομοφυλόφιλους και ετεροφυλόφιλους, παραπληγικούς, αυτόχθονες, Ινδούς, αγγλόφωνους, γαλλόφωνους, χριστιανούς, μουσουλμάνους, Σιχ, νέους, ηλικιωμένους, επιχειρηματίες, επιστήμονες, κλπ.

Τα τραγικά γεγονότα στο Παρίσι μάς έκαναν με μιας να γυρίσουμε την πλάτη μας σ’ αυτές τις «πολυτέλειες» και να βρούμε τις ένοχες λέξεις: «πολιτική ορθότητα» και «πολυπολιτισμικότητα».  Η βαρβαρότητα στόχευσε και χτύπησε εκτός από τα τραγικά θύματα, εύθραυστες απόπειρες και κατακτήσεις. Τις κλόνισε γιατί έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε μανιχαϊστικά, μαύρο-άσπρο. Και σκεφτόμαστε μανιχαϊστικά γιατί δεν έχουμε τις έννοιες και τις λέξεις για να σκεφθούμε πιο σύνθετα, κάνοντας λεπτότερες διακρίσεις. Και ο λόγος που το κάνουμε αυτό είναι γιατί δεν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε και να λύνουμε προβλήματα (που είναι πάντα σύνθετα), αλλά να βρίσκουμε γρήγορα εχθρούς που μπορούμε με την άνεση της άγνοιάς μας να κατατροπώνουμε.

Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που δεν σηκώνουν λεπτές διακρίσεις. Οταν υπάρχει πόλεμος προέχει το κύριο. Και το κύριο αυτήν την στιγμή είναι να ηττηθεί η ισλαμική τρομοκρατία. Και παρότι à la guerre comme à la guerre, επειδή αυτός δεν είναι ένας συμβατικός πόλεμος που μπορεί να λήξει σε τρεις ή σε επτά μέρες, ας μην υποχωρούμε από τα δικά μας οχυρά, κι ας μην εθελοτυφλούμε μπροστά στα προβλήματα.

Ποια είναι τα προβλήματα; Οτι οι κοινωνίες μας σήμερα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης, πολύ περισσότερο από ποτέ (διότι πάντα ήταν), είναι πολυπολιτισμικές. Και είναι έτσι διότι οι μαζικές μετακινήσεις είναι πιο εύκολες, οι ανισότητες και οι αδικίες στον πλανήτη ακόμη μεγάλες, οι πόλεμοι και οι καταστροφές δεν έχουν εξαλειφθεί (και ούτε πρόκειται). Αν θέλαμε να μιλήσουμε με όρους ανθρώπινης φύσης (που δεν ενδείκνυται γενικώς), θα λέγαμε ότι είναι στη φύση μας να περιπλανιόμαστε, να αλλάζουμε τόπο κατοικίας. Από περιέργεια, από ανάγκη, από διωγμούς.
Οι κοινωνίες γίνονταν ομοιογενείς, κατά το δυνατόν, δια της κάθαρσης (βίαιας ή ήπιας) ή του αποκλεισμού, είτε αυτός ήταν κοινωνικός, ταξικός, εθνικός, φυλετικός. Όταν οι περιθωριοποιημένες και αποκλεισμένες ομάδες, οι μαύροι, οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, οι αυτόχθονες και οι μετανάστες διεκδίκησαν μια φωνή και μια θέση στο προσκήνιο, όχι απαιτώντας προνόμια όπως αφελώς ή εμπαθώς λέγεται, αλλά αμυνόμενοι απέναντι στο κράτος που τους αδικούσε και τους έριχνε στο σκοτάδι και τη σκιά (στην καλύτερη περίπτωση), αναδείχθηκαν αντιθέσεις που έπρεπε να αντιμετωπιστούν. Κι αντί να αντιμετωπιστούν με τα όπλα άρχισε μια δύσκολη και εύθραυστη προσπάθεια να αντιμετωπιστούν με τον λόγο. Με διαπραγματεύσεις, αντιπαραθέσεις, διαβούλευση, θεωρία και πολιτικές που σχεδιάζονται, δοκιμάζονται και υλοποιούνται. Ο Καναδάς είναι μια τέτοια χώρα.

Η πολιτική ορθότητα δεν είναι υποκρισία, ούτε η πολυπολιτισμικότητα σημαίνει «μπάτε σκύλοι αλέστε» και «όλα επιτρέπονται». Οι λέξεις δεν είναι απλές, εναλλάξιμες, επιπόλαιες ταμπέλες σε ήδη δεδομένα πράγματα. Το πώς θα σε αποκαλέσει κάποιος έχει μεγάλη σημασία για την ταυτότητά σου και την αυτοεκτίμησή σου, για το πώς σε βλέπουν οι άλλοι, πώς σε βλέπει η κοινωνία στην οποία ζεις. Οι γυναίκες μέχρι πολύ πρόσφατα είχαν μόνο το όνομα του συζύγου τους, οι αφρο-αμερικανοί ήταν niggers. Με την πολιτική ορθότητα έγιναν υπερβολές, ακόμη και γελοιότητες. Ομως ευαισθητοποιήθηκαν ολόκληρες κοινωνίες και συμβιώνουν  με μεγαλύτερο συγκριτικά σεβασμό, αμοιβαία γνώση, ευγένεια και αλληλοεκτίμηση. Μα με την «ετικέτα» και τους καλούς τρόπους, θα έλεγε μία αντίρρηση, δεν λύνονται τα προβλήματα. Ναι, δεν λύνονται όλα πράγματι, αλλά ξεχνάμε ότι ο πολιτισμός όπως έλεγε κι ο Conrad, δεν είναι παρά μια λεπτή κρούστα λάβας που έχει ελάχιστα ψυχθεί και που μπορεί ανά πάσα στιγμή να σπάσει και να αφήσει να ξεχυθεί στην επιφάνεια το ζεστό μάγμα του ηφαιστείου των παθών. Αυτή η κρούστα στερεοποιείται, όσο γίνεται, και με τις συμβατικότητες και τους κανόνες κοινωνικής συναναστροφής.

Η πολυπολιτισμικότητα, που κάποιοι για να τη δαιμονοποιήσουν ευκολότερα τη διακρίνουν από τον πλουραλισμό, δεν είναι παρά η αναγνώριση ότι οι διάφορες αξίες, που μπορεί να συνδέονται με διαφορετικές κουλτούρες, δεν ενοποιούνται και δεν συγκλίνουν όλες σε έναν ενιαίο κανόνα. Οχι μόνο μπορούν έλλογα υποκείμενα να διαφωνούν για το πώς πρέπει να κατανοούν και να φθάσουν το αγαθό και το δίκαιο, αλλά, όπως έχει υποστηρίξει και ο Αϊζάια Μπερλίν, οι ίδιες οι αξίες μας μπορεί να είναι μεταξύ τους ασύμβατες, ακόμη και στο στήθος ενός μόνο υποκειμένου. Κι αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι κάποιες είναι αληθείς και οι άλλες ψευδείς, κάποιες σωστές και οι άλλες λάθος. Σημαίνει ότι αυτή η ασυμβατότητα, αυτός ο μη αναγώγιμος πλουραλισμός των αξιών και των πολιτισμών είναι σήμερα γεγονός απαράκαμπτο. Δεν μπορούμε να το προσπεράσουμε σαν να μην συμβαίνει ή προσπαθώντας δια της βίας να επιβάλουμε ορισμένες αξίες πάνω στις υπόλοιπες.
Και τι θα γίνει; Θα αφεθούμε σε έναν αχαλίνωτο σχετικισμό όπου όλα είναι ανεκτά, όλα επιτρέπονται, όπου δεν μπορούμε να επικρίνουμε κανέναν; Σε τέτοια αδιέξοδα καταλήγουν μόνο όσοι μεταμοντέρνοι δεν είναι παρά η άλλη όψη των απολυτοκρατών. Οι απολυτοκράτες πιστεύουν ότι υπάρχει μόνο ένας απόλυτος, καθολικής ισχύος κανόνας ορθών αξιών. Κι όταν διαπιστωθεί πως δύσκολα μπορεί να υποστηριχθεί κάτι τέτοιο (αν επισημανθεί π.χ., ότι συχνά αυτές που προβάλλονται ως καθολικές αξίες δεν είναι παρά όσες ηγεμονεύουν συγκυριακά αντλώντας από εκεί το εικαζόμενο καθολικό κύρος τους), τότε είτε απελπίζονται παραιτούμενοι από κάθε κρίση (judgment) είτε οχυρώνονται πίσω από μια μερική ταυτότητα κλεισμένοι στην αυτάρκεια, αυταρέσκεια και τις παρωπίδες της μερικότητάς τους, είτε παραδίδονται στις συνέπειες μια δυναμικής αναμέτρησης ισχύος.

Ομως, για να μην μιλάμε αφηρημένα, οι σημερινές δημοκρατίες, παρά την παγκοσμιοποίηση, στηρίζονται ακόμη –και καλώς- στο έθνος-κράτος που διατηρεί στενούς δεσμούς ανάμεσα στα μέλη του προσφέροντας στους πολίτες μία μεστή ταυτότητα με ιστορία, παραδόσεις, έθιμα, πιο πλούσια από την αφηρημένη ταυτότητα ενός ουδέτερου ατόμου. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες αυτών των εθνών-κρατών που βρίσκονται πάντα σε πορεία οικοδόμησης υπάρχουν πλειοψηφίες, υπάρχουν νόμοι και διαδικασίες διαβούλευσης. Με αυτές τις διαδικασίες, που αναθεωρούνται και μεταβάλλονται, αλλάζουν οι πλειοψηφίες και οι νόμοι, εμπλουτίζονται οι αξίες και οι αρχές. Δεν υπάρχουν αμιγείς αξίες του δικού μας πολιτισμού που είναι προσαρτημένες σε μία αναλλοίωτη διαχρονική οντότητα και οι οποίες διατηρήθηκαν αναλλοίωτες στον χρόνο. Οι ίδιες οι έννοιες μεταβάλλονται, οι αξίες διαφοροποιούνται, τα όρια των πολιτισμών συγχέονται και επαναχαράσσονται διαρκώς. Σ’ αυτές τις δημοκρατίες ανοικτών εθνικών κρατών, οι κοινωνίες μελετούν και εφαρμόζουν πολιτικές για την αντιμετώπιση των διαφορών. Η εξομοίωση προϋποθέτει αφαίρεση: αφαιρείς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά για να εξομοιώσεις –κι αυτό μπορεί να γίνει και με τη βία. Η αναγνώριση των διαφορών, δηλαδή των ιδιαιτεροτήτων, φέρνει άλλα προβλήματα (αντιθέσεις και ανταγωνισμούς), αλλά φέρνει και πλούτο, αυτόν τον πλούτο των διαφορών που μας συναρπάζει σε πόλεις όπως είναι το Παρίσι ή η Νέα Υόρκη: τη συνύπαρξη και τη μίξη στη συγκατοίκηση, στις ανθρώπινες σχέσεις, στη μουσική, στο φαγητό, στο ντύσιμο, στην τέχνη. 
Οσες δημοκρατίες είναι ώριμες και σοβαρές δεν ξορκίζουν τα προβλήματα αναδιπλούμενες σε παραμυθητικές αυταπάτες ή κατασκευάζοντας εχθρούς, αλλά καταπιάνονται με αυτά και προσπαθούν να τα αντιμετωπίσουν. Δοκιμάζουν πολιτικές, π.χ., της ενσωμάτωσης (το χωνευτήρι –melting pot- της Αμερικής παλαιά), της διακριτής συνύπαρξης και ομοσπονδιοποίησης (της μακεδονικής σαλάτας), της διαπραγμάτευσης για αυτονομία. Χρησιμοποιούν τα «όπλα» που έχουν για να δυναμώσουν το πολίτευμά τους και τις κοινωνίες τους και τα όπλα για να αντιμετωπίσουν εισβολείς και εχθρούς. Επιλέγουν εκπαιδευτικές και φορολογικές πολιτικές, υιοθετούν νέα νομοθεσία για τους θεσμούς, τη γλώσσα, τα δικαιώματα. Φροντίζουν να μελετούν την ιστορία τους, να την επανερμηνεύουν, να την αναθεωρούν και να την εμπλουτίζουν, να καλλιεργούν τη σύνθετη κουλτούρα τους, να τονίζουν εκείνα τα χαρακτηριστικά της ταυτότητάς τους που τους κάνουν να αισθάνονται δυνατοί και περήφανοι.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους τζιχαντιστές και την ισλαμική τρομοκρατία; Τι δουλειά έχουν οι δικές τους βαρβαρότητες με την πολιτική ορθότητα, την πολυπολιτισμικότητα και τον πλουραλισμό; Οι τρομοκράτες και οι τρομοκρατικές πρακτικές δεν είναι μέρος αλλά εχθρός της πολυπολιτισμικής κοινωνίας. Απειλούν τις δημοκρατίες μας γι’ αυτό ακριβώς που είναι, ανεκτικές, πολυπολιτισμικές, διαβουλευτικές, κι εμείς θα απαρνηθούμε αυτές ακριβώς τις κατακτήσεις μας υποτασσόμενοι στις δικές τους απειλές; Εμείς πιστεύουμε ότι παρ’ όλα τα πολλά στραβά και τις αδικίες που έχουν οι κοινωνίες μας βαδίζουμε έναν δρόμο που γενικά μας ικανοποιεί (ας μην σταθούμε ειδικά στην Ελλάδα). Γι’ αυτό δεν σηκωνόμαστε να φύγουμε από τη «Δύση». Ακόμα και οι πιο αδικημένοι δεν θα προτιμούσαν μαζικά να ζουν κάπου αλλού. Έχουμε τις διαδικασίες για να μελετάμε τα προβλήματα, να κάνουμε κριτική, να τις αλλάξουμε και να τις βελτιώσουμε. Δεν είναι εύκολο και παίρνει χρόνο. Και δεν συμφωνούμε μεταξύ μας για τις αλλαγές –ποιες να είναι και πότε να γίνουνε. Άλλοι είναι συντηρητικοί, άλλοι σοσιαλιστές, άλλοι φιλελεύθεροι, οικολόγοι, κλπ. κι αυτό είναι καλό γιατί, όταν αποφασίζουμε, κάποιοι βιάζονται περισσότερο και κάποιοι κρατούν αντιστάσεις κι έτσι βαδίζουμε κατά το δυνατόν όλοι μαζί μειώνοντας το ρίσκο μιας αυθαίρετης και απερίσκεπτης κίνησης.

Η υπεράσπιση των αξιών μας, αυτών που υιοθετούμε μέσα στις αντιθέσεις και την ετερότητα που χαρακτηρίζει τις κοινωνίες μας, είναι καθήκον μας, όρος για την ύπαρξη και τη συνύπαρξή μας. Δεν θα απολογηθούμε γι΄ αυτό. Δεν είναι ορθό να τις διαδίδουμε με μέσα αθέμιτα. Αλλά, η αυτοάμυνα τόσο για τα άτομα όσο και για τις κοινωνίες δεν είναι απλώς ηθικά θεμιτή. Είναι επιβεβλημένη.

πηγή: www.protagon.gr

Άκου Ανελλήνιστε Ελληναρά (του Κώστα Κούρκουλου από τη "Μεταρρύθμιση")

Οι πρώτοι  Φιλέλληνες που αποβιβάστηκαν το 1821 στο Ναυαρίνο, έτοιμοι να πεθάνουν για την ελευθερία σου, έτυχαν ελληνικής υποδοχής: Ληστεύτηκαν.

Ο γιατρός του σώματος των Φιλελλήνων, στο δρόμο για το Πέτα, κατά την πορεία τους δηλαδή προς το θάνατο για χάρη σου, έτυχε ελληνικής μεταχείρισης: Ληστεύτηκε.  Μάλιστα, γλύτωσε τη ζωή του, παραδίδοντας στους προγόνους σου και τα όπλα που έφερε, με σκοπό να πολεμήσει για την ελευθερία σου.

Στο ίδιο το Πέτα, όταν οι πρόγονοί σου όχι μόνο «λάκισαν» αλλά, κατά πως λένε, πρόδωσαν τους Φιλέλληνες, οι τελευταίοι έμειναν εκεί για να πεθάνουν για χάρη σου.

Και όταν τα πάντα είχαν χαθεί, πάλι στο Ναυαρίνο, εκεί δηλαδή όπου οι πρόγονοί σου λήστεψαν τους πρώτους Φιλέλληνες, οι «κουτόφραγκοι» πολέμησαν και σου έδωσαν   την ελευθερία σου. Και ήταν τόσο αμετανόητα «κουτόφραγκοι», ώστε να νομίζουν πως πεθαίνουν για τα παιδιά του Αριστοτέλη, του Σοφοκλή και του Περικλή!

 Ενώ εσύ ξέρεις, πολύ καλά μάλιστα, ότι δεν έχεις καμία απολύτως σχέση με όλα αυτά, για τα οποία πέθαιναν οι Φιλέλληνες. Γι’ αυτό και μισείς ό, τι έρχεται από τη Δύση, εκτός των χρημάτων και των «εργαλείων». Και παραμένεις προσκολλημένος στην Ανατολή, παρ’ ότι από κει, κατά την ανατριχιαστική περιγραφή του Μαρξ, έρχεται «χολέρα και θρησκεία».

 Κι έχεις δίκιο στο μίσος σου για τη Δύση. Διότι, στα μέρη της, αυτά που εσύ θεωρείς κόλαση, συμβαίνουν και τα εξής «θεότρελα» και «ανήκουστα»: Έχει δημιουργηθεί ένας νέος ανθρωπολογικός τύπος. Αυτός του ευρωπαίου πολίτη που, για πρώτη φορά μετά την Αθηναϊκή δημοκρατία, ανέτρεψε τη θρησκευτική παράσταση του κόσμου. Έχει δηλαδή δημιουργηθεί ο τύπος του ανθρώπου που συνειδητοποίησε ότι είναι ο ίδιος υπεύθυνος για την ιστορία του. Ο οποίος, ακριβώς γι’ αυτό, μπορεί να αμφισβητήσει την υπαρκτή εξουσία, να σκεφτεί ότι ο νόμος είναι άδικος, να το διακηρύξει δημόσια, να δράσει για να τον αλλάξει και να συμμετάσχει στον καθορισμό της μοίρας του.
 Στη Δύση δηλαδή συμβαίνει το εξής φρικιαστικό για σένα: Δημιουργείται μία κοινωνία που όχι μόνον μπορεί να θέτει ερωτήματα στον εαυτό της, αλλά και να τον αμφισβητεί! Με άλλα λόγια, δημιουργείται μία κοινωνία που έχει την ικανότητα να αμφισβητεί τους δικούς της θεσμούς, επειδή συνειδητοποιεί ότι δημιουργός τους δεν είναι κάποιος απεσταλμένος του θεού ή της ιστορίας, αλλά η ίδια. Κάτι δηλαδή που είναι αδιανόητο σε κάθε άλλον πολιτισμό. (Και στον δικό σου).

 Άσε που αυτοί οι θεσμοί της, επιτρέπουν στους πολίτες της να ζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή τους και να τη διαθέτουν κατά την κρίση τους. Να μην κόβουν δηλαδή τα χέρια αυτού που έκλεψε, να μην ακρωτηριάζουν τους παραβάτες, να μην θεωρείται η γυναίκα κατώτερο είδος, ούτε κτήμα του άνδρα, να μην ακρωτηριάζονται οι γυναίκες με την αποκοπή της κλειτορίδας, να μην εκτελούνται με λιθοβολισμό (ή με όποιο άλλο τρόπο) οι γυναίκες σε περίπτωση «μοιχείας», να μην δολοφονούνται δημοσιογράφοι επειδή ασκούν κριτική στον «τσάρο» (βλ. Ρωσία), να μην φυλακίζονται πολίτες επειδή διαφωνούν με τον ηγεμόνα (βλ. Βενεζουέλα), να μην εκτελούνται τέλος οι υπήκοοι, επειδή νύσταξαν μπροστά στον αρχηγό που έστειλε η ιστορία (βλ. Β. Κορέα) κ.ο.κ.

Και προσοχή! Αυτά τα δικαιώματα δεν ήταν αυτονόητα, ούτε «φύτρωσαν». Ούτε τα πήραν ως εμφυτεύματα από κάπου αλλού, όπως καλή ώρα στην περίπτωσή σου. Αντίθετα, στηρίζονται σε τεράστιους δημοκρατικούς αγώνες διαδοχικών γενεών. Ούτε βεβαίως είναι «τυπικά» δικαιώματα, όπως ανόητα ισχυρίζονται όσοι τα υποτιμούν. Διότι μπορεί μεν να είναι «μερικά», αλλά είναι βαθύτατα ουσιαστικά. Άλλωστε, είναι ακριβώς αυτά που οδηγούν όλους τους κατατρεγμένους της γης, να δίνουν ακόμη και τη ζωή τους στα κύματα, προκειμένου να φτάσουν στην Ευρώπη.
Ξέρω πως εσύ βλέπεις μόνο την άλλη πλευρά της Ευρώπης, η οποία είναι εξ ίσου υπαρκτή. Εκείνη δηλαδή που έκανε πολέμους, που προκάλεσε αδικίες και αιματοχυσίες, που έκανε στρατόπεδα συγκέντρωσης κ.ο.κ.

 Γι’ αυτό, άκου και πάλι: «Δεν εφεύρε η Ευρώπη τον πόλεμο, το μίσος προς τους άλλους, το ρατσισμό, την υποδούλωση, τις σφαγές εξόντωσης, την αναγκα­στική πολιτιστική αφομοίωση: η καταγραμμένη ιστορία ξεχειλίζει απ” αυτά. Η Ευρώπη τα εφάρμοσε και αυτή. Μα η ιδιαιτερότητά της είναι πως όλα αυτά στην Ευρώπη αμφισβητήθηκαν και πολεμή­θηκαν από μέσα». (Κ. Καστοριάδης, «Καιρός»).

 Και εδώ ανελλήνιστε ελληναρά είναι η διαφορά μας. Με άλλα λόγια, η δυνατότητά μας να αμφισβητούμε τους θεσμούς μας, θεωρώντας ότι είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας, δημιουργεί αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στη δική μας Ευρώπη και στην κοινωνία της Ανατολής που εσύ υπερασπίζεσαι. Και γι’ αυτήν ακριβώς τη διαφορά μισείς θανάσιμα την Ευρώπη. Και τώρα, στην τραγωδία που μας ήρθε, αυτό το μίσος έβγαλες με όλους τους τρόπους. Από τη μεμψιμοιρία για τη Γαλλική σημαία και τις αναφορές στην αποικιοκρατία, μέχρι το συμψηφισμό της στυγνής αυτής δολοφονίας με άλλες τραγωδίες. Σαν να μην μπορείς να το κρύψεις ότι το «φχαριστήθηκες» κι από πάνω. Κι έχεις δίκιο. Γιατί με το μαζικό αυτό φόνο επιχειρήθηκε να προσβληθεί ο ελληνοδυτικός πολιτισμός, με τον οποίο, ανελλήνιστε ελληναρά, είσαι ξένος και εχθρός.

 Τελειώνω με μία διευκρίνιση: Είναι αυτονόητο ότι δεν προσπαθώ να σου αποδείξω την αξία του ελληνοδυτικού πολιτισμού και των μεγάλων θεσμικών δημιουργιών της Ευρώπης. Δηλαδή της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Διότι, όπως ξέρεις, πείθονται μόνον οι πεισμένοι. Αντίθετα, την απόφασή μας να υπερασπιστούμε αυτές τις ευρωπαϊκές αξίες, χωρίς περιστροφές και υποσημειώσεις, περιγράφω. Διότι, για να παραφράσω το λόγο μιας από τις τραγικότερες προσωπικότητες της ελληνικής αριστεράς, ανάμεσα στην ναζιστική θηριωδία, τη σταλινική βαρβαρότητα και τον ισλαμοφασισμό που εσύ τώρα κρυφοκοιτάζεις, εμείς επιλέγουμε την Ευρώπη.

πηγή: metarithmisi.gr

WWIII

·        Ο Αμερικανός πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, δηλώνει ότι δεν θα είχε κανένα νόημα μια χερσαία εκστρατεία εναντίον του Ισλαμικού Κράτους.

·        Ο νεοεκλεγείς Καναδός πρωθυπουργός επιμένει στην απόσυρση των στρατευμάτων από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως είχε εξαγγείλει προεκλογικώς.

·        Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών τονίζει ότι δε θα είχε κανένα νόημα η προσθήκη μια ακόμα χώρας στις 16 που διεξάγουν αεροπορικές επιθέσεις εναντίον του ISIS, αποκλείοντας έτσι τη χώρα του από πιθανή στρατιωτική ανάμειξη.

·        Η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία ανατολική, δυτική και εγχώρια, και οι Ευρωπαίοι Φιλελεύθεροι, μιλάνε γενικώς αλλά με ιδιαίτερη ορμή για πόλεμο, έχοντας στο μυαλό σε βαθμό ρεαλισμού μάλλον κάτι σαν το call of duty στο play station.

·        Ο Γερμανός πρόεδρος Φρανσουά Ολλάντ έβγαλε ένα πύρινο λόγο όσον αφορά στην εμπόλεμη κατάσταση της χώρας του. Απέκτησε λόγοις την στρατιωτική υποστήριξη των Ευρωπαίων συμμάχων του, βασισμένη στο άρθρο 48 της συνθήκης, αλλά χωρίς τη λήψη εμπράκτως κανενός ουσιαστικού μέτρου και πρόνοιας προς αυτήν την κατεύθυνση.

·        Η Ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, και ο Πούτιν, ο οποίος ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα στις εκκλήσεις του Ολλάντ για συντονισμό των ενεργειών, είναι οι μόνοι που μιλάνε για πλήρη ανάπτυξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην περιοχή, στο επίπεδο ενός Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Ένας Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως θέλουν να οδηγήσουν την κατάσταση οι αναφερόμενοι στην παραπάνω παράγραφο, θα ωφελούσε μόνο τις επιδιώξεις του Πούτιν, όσον αφορά στην ανακατανομή των παγκοσμίων σφαιρών επιρροής. Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ηγέτες, σοφά πράττοντας, κάνουν ότι μπορούν για να τον αποφύγουν. Εξαιρουμένου του Ολάντ ο οποίος δέχεται ισχυρότατες πιέσεις από τις ακροδεξιές δυνάμεις της χώρας του. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη και αμφιταλαντευόμενη. Οι ανάλογες στρατιωτικές απαντήσεις στο παρελθόν των ΗΠΑ και λοιπων Ευρωπαίων προς Ιράκ & Αφγανιστάν τους έχουν καταστήσει προσεκτικούς και μάλλον δικαίως.

Οποιαδήποτε απάντηση δοθεί στον ισλαμοφασιστικό εξτρεμισμό πρέπει να είναι αποτέλεσμα ψύχραιμων και βαθειάς προοπτικής υπολογισμών.

Οι επιθέσεις των τζιχαντιστών στο Δυτικό έδαφος δεν πρέπει να οδηγήσουν σε αλόγιστες και επιπόλαιες ενέργειες.  Είναι πόλεμος, ναι. Αλλά πόλεμος που πρέπει να κερδηθεί. Πόλεμος από τον οποίο οι ελευθερίες του Δυτικού κόσμου θα βγούν ακόμα πιο ενισχυμένες. Πόλεμος που θα διεξαχθεί με τους δικούς μας όρους. Όχι με τους όρους των τζιχαντιστών, και λοιπών καταστολέων των ελευθεριών του κόσμου όπως του Άσαντ, του Πούτιν, και  του λοιπού ακροδεξιού σκυλολογιού που τον ακολουθεί πανευρωπαϊκά.

Δεν είν΄αρκετό;

Τελικά συνέβη το "πολυτεχνείο"; Υπήρξαν οι νεκροί του;

Προϊόντος του χρόνου, ο μύθος μπλέκεται όλο και περισσότερο με την πραγματικότητα, η προπαγάνδα με το φόρο τιμής.

Εσύ δεν ξέρεις, έξι χρονών ήσουν τότε. Ξέρεις όμως την εικόνα που είδες με τα μάτια σου τότε, εικόνα που δεν πρόκειται να ξεγραφτεί από την πίσω μνήμη σου ποτέ.

Από το διαμέρισμα της 21ης Απριλίου, όπως στ΄αλήθεια λεγόταν τότε ο δρόμος, διαμέρισμα που έβλεπε προς τα πίσω, απουσών των πολυκατοικιών οι οποίες έκτοτε χτίστηκαν. Το διαμέρισμα που έβλεπε προς την Παπαδιαμαντοπούλου και τα τανκς που κατέβαιναν από τα τεθωρακισμένα πάνω στην άσφαλτό της με κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης.

Αυτή η εικόνα έλαχε είναι μια από τις εικόνες της παιδικής  σου ηλικίας που σου καρφώνονται σαν κάδρα στο μυαλό σου, και δε φεύγουν σχεδόν ποτέ.

Καρτ ποστάλ. Η μάνα σου μικρή να σε πηγαίνει με την θεία σου στην κούνια. Ο πατέρας σου νέος να γυρνά από τη δουλειά το μεσημέρι. Τα γλεντια στα μωσαϊκά τις Κυριακές. Τα τανκς να κατεβαίνουν την Παπαδιαμαντοπούλου. Τα τανκς να κατεβαίνουν την Παπαδιαμαντοπούλου.

Δεν είναι αρκετό;

Ελευθερία - Ισότητα - Αδελφοσύνη

Η συμπαράστασή μας στην ελεύθερη Γαλλική κοινωνία πρέπει να είναι απεριόριστη.

Τα πολλαπλά χτυπήματα της τρομοκρατίας δε θα νικήσουν την ελεύθερη κοινωνία μας.

Η απάντηση μας δε θα πρέπει να είναι αυτή που υπαγορεύουν και που θέλουν να πετύχουν δολοφόνοι τρομοκράτες. Το καθεστώς ελευθερίας που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας πρέπει να επικρατήσει.

Η απάντηση πρέπει να είναι ψύχραιμη, σωστά υπολογισμένη. Δεν πρέπει να ληφθεί εν θερμώ, μόνο και μόνο επειδή εκεί θέλουν να οδηγήσουν τα πράγματα οι τρομοκράτες εχθροί της ελευθερίας μας.

Οι αποφάσεις που θα παρθούν πρέπει να συντηρούν το πλήρες καθεστώς ελευθερίας κινήσεων που χαρακτηρίζει μια ελεύθερη κοινωνία. Αποφάσεις κλεισίματος συνόρων, όσον αφορά στην είσοδο είναι αμφίβολο αν μπορούν να επιτύχουν τίποτα παραπάνω από το να συντηρήσουν τον τρόμο. Οι τρομοκράτες βρίσκονται ήδη μέσα μας. Όπου λαμβάνονται τέτοιες αποφάσεις πρέπει και έχουν σκοπό να περιορίσουν τις δυνατότητες διαφυγής των δραστών και μόνο. Κάθε αντίθετη σκέψη είναι απλά μια νίκη της τρομοκρατίας. Κλείσιμο των συνόρων σημαίνει επίσης και παγίδευση μη ευρωπαϊκών πληθυσμών εν κινήσει σε διάφορα σημεία της πορείας τους, πιθανώς με τραγικές γι αυτούς επιπτώσεις. Παράπλευρη απώλεια που μπορεί να γίνει αποδεκτή, ή άλλη μια παράπλευρη νίκη των τρομοκρατών;

Παράλληλα εκτός από ελευθερία κινήσεων πρέπει να υπάρχει και πλήρη διαφάνεια κινήσεων. Τίποτα πλέον κρυπτό. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε την ελευθερία μας πρέπει να μην έχουμε να φοβηθούμε τίποτα ασκώντας την. Μόνο οι παράνομοι και τρομοκράτες  χρειάζεται να δρουν εν κρυπτώ. Η ασφάλεια της κοινωνίας μας απαιτεί πλέον απρόσκοπτη δημοσιοποίηση και παροχή πληροφοριών.

Η μάχη με την τρομοκρατία εκεί χάνεται. Στο intelligence, στην πληροφόρηση και αντικατασκοπεία. Οι δυνάμεις ασφαλείας είναι απροετοίμαστες διότι δε γνωρίζουν. Και δε γνωρίζουν λόγω κάποιων κακώς εννοουμένων ατομικών δικαιωμάτων.

Δυστυχώς η ελευθερία είναι πλέον πλήρως συνυφασμένη με την ανοικτή πληροφόρηση και διαφάνεια των ατομικών δραστηριοτήτων. Αυτό είναι το τίμημα της διατήρησής της. Είμαστε διατεθειμένοι ως άτομα να παραχωρήσουμε αυτή τη διαφάνεια σε πολιτειακούς θεσμούς προς όφελός μας;

Αν δεν είμαστε, υπάρχει πάντα η λύση, του κλεισίματος των συνόρων και η απαγόρευση εισόδου στην κοινωνία μας με κριτήριο την καταγωγή και την θρησκεία των εισερχομένων. Κάτι μάλλον προβληματικό ως προς τη φιλοσοφία του και την αντίληψή μας περί καθαρότητας , και μάλλον συμβατό με τους σκοπούς και τις επιδιώξεις των τρομοκρατών. Γιατί θα συντηρεί αενάως το φόβο και το μίσος.

Έχει χρόνια που δε βγάζει νόημα… (Του Φάνη Ουγγρίνη, από τη "Μεταρρύθμιση")

Πριν δύο εβδομάδες, σε ενημέρωση γονέων στο νηπιαγωγείο που παρακολουθεί ο  μικρός μας, ενημερωθήκαμε και για τον προγραμματισμό της ετήσιας «γιορτής του Πολυτεχνείου». Ρώτησα λοιπόν να μάθω πώς σκόπευαν να θέσουν το θέμα σε παιδάκια 5 χρονών, κι η ερώτηση μου ξάφνιασε τις δυο νηπιαγωγούς. Ομολογουμένως, η προσέγγιση τους, από παιδαγωγικής απόψεως, ακούστηκε μάλλον λογική και μετρημένη και ένιωσα σίγουρα καθησυχασμένος. Στο αυτοκίνητο ένιωσα άσχημα γι αυτή μου την παρέμβαση, ένιωσα άσχημα για την αμηχανία που προκάλεσα στις εκπαιδευτικούς, ένιωσα άσχημα με την σκέψη πως οι υπόλοιποι γονείς ίσως θα με θεωρούσαν χουντικό. Κι αναρωτήθηκα γιατί να είμαι τόσο επιφυλακτικός απέναντι σ’αυτή την «γιορτή», τι είναι αυτό που με κάνει να προβληματίζομαι αν πρέπει να στέλνω τα μικρά παιδιά μου να παρακολουθούν αυτές τις εκδηλώσεις. Έκατσα να θυμηθώ τι κάναμε εμείς σα μαθητές τις μέρες εκείνες, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν τα πολιτικά πάθη ήταν σε ένταση και η οικονομία διένυε μια λιγότερο οδυνηρή-μα σαφώς αισθητή-ύφεση. Ήδη από τότε αναρωτιόμουν ως πότε θα ζητούσαμε από τους Αμερικανούς τα ρέστα για την δική μας φαγωμάρα. Και λίγο αργότερα, όταν άκουγα για την ακόμη χειρότερη χούντα, εκείνη του Ιωαννίδη, που προέκυψε σαν συνέπεια των θλιβερών εκείνων ημερών και που έβαλε αργότερα τους Τούρκους στην Κύπρο, ο προβληματισμός μου συνεχίστηκε. Διάβασα για τον εκδημοκρατισμό αλά Πινοσέτ και Εβρέν που είχε ξεκινήσει  ο Παπαδόπουλος κι έμεινα με την απορία αν αυτός ο νεανικός ξεσηκωμός είχε τελικά κάποιο χειροπιαστό θετικό αποτέλεσμα για τη χώρα. Κακά τα ψέματα, το Πολυτεχνείο μπορεί να απονομιμοποίησε και ηθικά τη Χούντα, αυτή όμως που την τελείωσε ήταν η Κύπρος. Από τον Νοέμβρη εκείνο μας έμεινε μια γενιά καριεριστών της Δημοκρατίας και μια λογική καταλήψεων, σαν μια ηθικά νόμιμη διαδικασία διεκδίκησης, ασχέτως της λογικής υπόστασης του κάθε αιτήματος. Μας έμεινε τίποτε το καλό?

«Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»? Ήδη από τότε που ήμασταν μαθητές δεν έβγαζε και πολύ νόημα. Παρά τα στραβά της πατρίδας μας, και ψωμί φτηνό είχαμε, και παιδεία δωρεάν είχαμε, και ελευθερία είχαμε, παρά τις επιχειρήσεις «Αρετή» στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.  Όμως, η διαφορά της φουρνιάς μας από τα τωρινά παιδιά είναι πως εμείς αρχίσαμε να συμμετέχουμε στον εορτασμό του ιστορικού αυτού γεγονότος σε πιο ώριμη ηλικία, σα μαθητές γυμνασίου. Δεν αμφισβητούσαμε την ακρίβεια της αφήγησης, όμως ήμασταν τουλάχιστον σε θέση να ψάξουμε το θέμα λίγο παραπάνω, και να λειτουργήσουμε κάπως πιο ψύχραιμα. Και κυρίως οι δάσκαλοι μας, ακόμη κι οι πιο φανατικοί, δεν μας προέτρεπαν σε πορείες, καταλήψεις και… αντίσταση, όπως συχνά συμβαίνει σήμερα. Δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ την υστερική προπαγάνδα εκείνων που σήμερα ισχυρίζονται πως η «χούντα δε τελείωσε το ‘73».  Και μεγαλώνοντας, αξιολογήσαμε το γεγονός αυτό, το αναμφισβήτητα ηρωικό, μέσα στο πραγματικό του πλαίσιο, και συνειδητοποιήσαμε πως ήταν ένα ακόμη επεισόδιο μιας εμφυλιοπολεμικής σύρραξης που είχε ξεκινήσει 30 χρόνια πριν. Μιας σύρραξης που φάνηκε να τελειώνει μετά την τραγωδία της Κύπρου και τον διασυρμό των παλιών ταγματασφαλιτών, εκείνων που αντί να διωχθούν είχαν φτάσει να κυριαρχήσουν στην πολιτική ζωή του τόπου. Κι όμως, ήδη από τα Δεκεμβριανά του ’08 και μετά, με τις βίαιες αντιδράσεις απέναντι στα Μνημόνια, φάνηκε πως το εμφυλιοπολεμικό  μίσος δεν είχε σβήσει, πως πλέον το υποδαύλιζαν οι κατά φαντασίαν ηττημένοι του εμφυλίου για να αποκρύψουν την πολιτική τους γύμνια και ανυπαρξία, και πως οι ονειρώξεις τους για έναν νέο ΕΛΑΣ ήταν ικανές να διαλύσουν τις δημοκρατικές κατακτήσεις της Μεταπολίτευσης και μαζί τους την Ελλάδα. Σήμερα, κάποιοι κρύβονται πίσω από το Πολυτεχνείο, με τον ίδιο απροκάλυπτο κυνισμό που τους διακρίνει όταν καλούν το λαό σε αντιμνημονιακές απεργίες τη στιγμή που ψηφίζουν τα πλέον εξοντωτικά φορολογικά μέτρα.

Δε χρειαζόμαστε άλλες νεανικές ψυχές να γαλουχούνται με άλογη μανία. Δεν χρειαζόμαστε επετείους που να μας δοξάζουν τον αλληλοσκοτωμό μας, όπως η αντίστοιχή στον Γράμμο τον Αύγουστο. Δε χρειαζόμαστε επαγγελματίες επαναστάτες που συγχνωτίζονται με ποινικούς και υπαγορεύουν νομοθετήματα. Ας γίνει επιτέλους το Πολυτεχνείο μια πραγματική γιορτή, μια γιορτή συμφιλίωσης των παλιών αντιπάλων, μια γιορτή αυτοθυσίας όλων των ελλήνων , αριστερών, κεντρώων και δεξιών, προλετάριων και αστών, διεθνιστών και εθνικοφρόνων. Μια γιορτή που θα τιμά την καλύτερη κοινοβουλευτική δημοκρατία και τη  συνεκτικότερη κοινωνία που αποκτήσαμε από την ύπαρξή μας ως κράτος, παρά τις όποιες αδυναμίες. Αλλιώς, αν είναι να διαιωνίζεται η επέτειος αυτή ως  μια μίζερη γραφικότητα, μόνιμα στρατευμένη εναντίον του Δυτικού κόσμου και της «πλουτοκρατίας», καλύτερα να πάψει να υπάρχει…

πηγή: metarithmisi.gr