Δεν είν΄αρκετό;

Τελικά συνέβη το "πολυτεχνείο"; Υπήρξαν οι νεκροί του;

Προϊόντος του χρόνου, ο μύθος μπλέκεται όλο και περισσότερο με την πραγματικότητα, η προπαγάνδα με το φόρο τιμής.

Εσύ δεν ξέρεις, έξι χρονών ήσουν τότε. Ξέρεις όμως την εικόνα που είδες με τα μάτια σου τότε, εικόνα που δεν πρόκειται να ξεγραφτεί από την πίσω μνήμη σου ποτέ.

Από το διαμέρισμα της 21ης Απριλίου, όπως στ΄αλήθεια λεγόταν τότε ο δρόμος, διαμέρισμα που έβλεπε προς τα πίσω, απουσών των πολυκατοικιών οι οποίες έκτοτε χτίστηκαν. Το διαμέρισμα που έβλεπε προς την Παπαδιαμαντοπούλου και τα τανκς που κατέβαιναν από τα τεθωρακισμένα πάνω στην άσφαλτό της με κατεύθυνση προς το κέντρο της πόλης.

Αυτή η εικόνα έλαχε είναι μια από τις εικόνες της παιδικής  σου ηλικίας που σου καρφώνονται σαν κάδρα στο μυαλό σου, και δε φεύγουν σχεδόν ποτέ.

Καρτ ποστάλ. Η μάνα σου μικρή να σε πηγαίνει με την θεία σου στην κούνια. Ο πατέρας σου νέος να γυρνά από τη δουλειά το μεσημέρι. Τα γλεντια στα μωσαϊκά τις Κυριακές. Τα τανκς να κατεβαίνουν την Παπαδιαμαντοπούλου. Τα τανκς να κατεβαίνουν την Παπαδιαμαντοπούλου.

Δεν είναι αρκετό;