Αλεξάνδρεια

Σήμερα, στο δελτίο των 9 στον Σκάι, ο Πορτοσάλτε ζήτησε να επέμβει ο στρατός.

‘Ετσι απλά. Το σκέφτεσαι και τρομάζεις. Ο στρατός. Έχουμε φτάσει λοιπόν στο χείλος του γκρεμού; Μάλλον έτσι φαίνεται. Μια χώρα σε πλήρη αποδιοργάνωση, και τα συντηρητικά αντανακλαστικά των πολιτών να ευαισθητοποιούνται σε ανατριχιαστικές συχνότητες.

Το θέμα δεν είναι αν θα επέμβει ή όχι ο στρατός. (Μπρρρρ) Ακόμα και αν αποφασιστεί να επέμβει, αυτό πρέπει να γίνει κάτω από πολιτική καθοδήγηση. Και αυτό είναι που λείπει. Γιατί αν είναι να αναλάβει δράση ο στρατός, με βάση τα στρατιωτικά του σχέδια και με την κύρια ευθύνη των ενεργειών του σε αντιστράτηγους και συνταγματάρχες, τότε, ας αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια που χάνουμε. Ποιος πολιτικός όμως της κυβέρνησης, με βάση τα έως τώρα δείγματα γραφής, θα λάβει τις σωστές αποφάσεις, και θα καθοδηγήσει το στρατό σε αυτό το έργο.  

Από την άλλη δε μπορεί κανείς και να τον αδικήσει τον Πορτοσάλτε γι αυτή του την επίκληση. Η χώρα πλάκα-πλάκα βρίσκεται μισό βήμα πριν την κατάσταση απόλυτης αναρχίας.

Μαζικά κύματα προσφύγων καταφθάνουν απανωτά στις ακτές μας. Πρόσφυγες, οι οποίοι αναγκάζονται και φεύγουν κακήν κακώς από τη χώρα τους, εξ αιτίας του αδίστακτου και εξοντωτικού στρατιωτικού καθεστώτος του Άσαντ, συνεπικουρουμένου άρτια από τον Πούτιν.

Και βέβαια αρχίζει και γίνεται πιο ξεκάθαρη η τακτική του τελευταίου, να συντηρεί τον όλεθρο και το πολεμικό χάος στη Συρία. Με αυτόν τον τρόπο θέτει αφ΄ενός τις βάσεις για την αναγνώριση της Ρωσίας ώς Μεγάλης Δύναμης με συμφέροντα και λόγο στην περιοχή. Αφ΄ετέρου προσπαθεί με ακόμα πιο ύπουλο τρόπο να αποσταθεροποιήσει τη Γερμανία, και την Ευρωπαϊκή Ένωση εν συνόλω, εφευρίσκοντας συκοφαντίες για μαζικούς βιασμούς, και δημιουργώντας λεφούσια προσφύγων προς την Ευρώπη. Γιατί, ας μη κλείνουμε τα μάτια, τα πρωτοφανή αυτά προσφυγικά κύματα δεν είναι τίποτα άλλο από γέννημα της Ρωσικής στρατιωτικής κάλυψης του Πούτιν στον πόλεμο που διεξάγει ο δικτάτορας Άσαντ εναντίον των αντικαθεστωτικών του.

Από την άλλη οι Έλληνες πολίτες, σα να μην έχει αλλάξει τίποτα, παίζουν ομοθυμαδόν και χαρωπά την τσιγκολελέτα, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στην ολοφάνερη προσφυγική και γενικότερη κρίση που απειλεί να αποσταθεροποιήσει οριστικά και δια παντός τη χώρα μας. Οι αγρότες μας, ή τουλάχιστον αυτοί που φαίνονται ότι στις κινητοποιήσεις ότι τους εκπροσωπούν μαζικά, επιδίδονται σε φεστιβάλ ανωριμότητας επιτείνοντας την κρίση, και κρατώντας όμηρο όλη την ελληνική οικονομία.

Οι πολιτικοί μας αρχηγοί, τέλος, βρίσκονται σε καθεστώς απόλυτης αποχαύνωσης. Το κυβερνητικό στρατόπεδο, κάθε ώρα που περνά, αποδεικνύεται με εγκληματικό τρόπο ακατάλληλο για τη διακυβέρνηση της χώρας. Με έναν όμως παράξενο τρόπο, απόλυτα ταιριαστό για το λαό που τους εξέλεξε. Η ανικανότητα, η επιπολαιότητα, η ιδεοληψία και ο στρουθοκαμηλισμός της ΣΥΡΙΖΟΑΝΕΛ κυβερνητικής συμμαχίας είναι απόλυτα και εκατό τα εκατό υπεύθυνη για το ότι αυτή τη στιγμή η χώρα βρίσκεται, ως συντεταγμένο κράτος, μισό βήμα πριν από το χείλος του γκρεμού. Μιλάμε για εγκληματικές ευθύνες, που δε θα δικαστούν ποτέ όμως, γιατί με την κυβέρνηση πρέπει να δικαστεί και ο λαός που τους ψήφισε. Και ένα λαό δε μπορείς να τον δικάσεις, δε δικάζεται ένας λαός, ποιός θα τον δικάσει;

Η αντιπολίτευση δε περί τα άλλα τυρβάζει. Η μείζων αντιπολίτευση, μέσα από κορώνες περί εξεταστικών και άλλων συναφών, συνεχίζει το παιχνίδι του διπολισμού, με σκοπό να ενισχύσει την εκλογική της επιρροή, ώστε να διαδεχθεί όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτα την παρούσα κυβέρνηση στην εξουσία. Παράλληλα τα τρολ της στα κοινωνικά μέσα φτιάχνουν ομολογουμένως πετυχημένα αστειάκια, για να διασκεδάσουμε τον πόνο μας, και να πάμε γελαστοί.

Η ελάσσων αντιπολίτευση, κατά το ένα μέρος της, έχει βάλει σκοπό της ζωής της να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Με αυτούς δηλαδή, που αν κάποτε κάποιος δώσει ένα χαστούκι σε αυτό τον λαό και ξυπνήσει, πρέπει να τους στήσει στον τοίχο για το κακό που κάνανε στη χώρα μας. Κατά το άλλο δε μέρος της είναι μη μου τους κύκλους τάραττε, την Κυριακή έχουμε γάμο, βγάζουμε νέο αρχηγό, ώσπου να γίνει δε αυτό ασχολούμαστε με την αποκαθήλωση του παλαιού.

Σε αυτήν την ονειρική κατάσταση πορευόμαστε μασουλώντας τα μανιτάρια της αυτοϊκανοποίησης. Ολοκληρώνουμε με απανωτές κινήσεις την αποτυχία μας ως κράτος, σε τέτοιο βαθμό όμως, που το μόνο που θα μένει φυσικό να ακολουθήσει είναι να όντως αναλάβει ο στρατός σύμφωνα και με την επιθυμία των κων Πορτοσάλτε αυτής της χώρας.

Όμως ο στρατός, όπως είπαμε και στην αρχή, από μόνος του δε φτάνει, χρειάζεται η απαραίτητη πολιτική επιστασία για τη διατήρηση του δημοκρατικού πολιτεύματος και των πολιτικών ελευθεριών. Αλλιώς η Φύση ξέρει και γεμίζει τα κενά. Και το κενό πολιτικής, σε μια Ελλάδα που έχει αναλάβει δράση ο στρατός, και επίσης απομονωμένη, πεταγμένη εκτός των ευρωπαϊκών θεσμών, και βαθιά λαβωμένη πολιτικά, μπορεί μια χαρά να υποκατασταθεί με μπόλικη Χρυσή Αυγή.