Γιατί οι αριστεροί της Δύσης λατρεύουν δεξιούς θρησκευτικούς εξτρεμιστές στις άλλες χώρες εκτός των δικών τους.

Noam Chomsky, a leading American intellectual highly critical of Israel’s policies toward the Palestinians, meets Hezbollah mentor Grand Ayatollah Mohammed Hussein Fadlallah in Beirut, in 2010. (photo credit:REUTERS)

 (του Seth J. Frantzman από την Jerusalem Post)

Σε μια αρκετά σταθερή βάση ο κόσμος της Δύσης ασπάζεται, όταν προέρχονται από το εξωτερικό, αξίες τις οποίες αποφεύγει στην πατρίδα του.
Αυτό είναι ιδιαίτερα περίεργο και αντιφατικό μεταξύ εκείνων που πρώτα αυτοπροσδιορίζονται ως «αριστεροί» και «φιλελεύθεροι» και στη συνέχεια ασπάζονται κινήματα, ηγέτες,  ιδεολογίες και θρησκείες που είναι προδήλως ανελεύθερα και ακροδεξιά στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, η Αμερικανίδα φιλόσοφος και θεωρητικός του ανθρώπινου φύλου Τζούντιθ Μπάτλερ δήλωσε το 2006 ότι «η κατανόηση της Χαμάς [και] της Χεζμπολάχ ως κοινωνικά κινήματα που είναι προοδευτικά, που βρίσκονται στην αριστερά, που αποτελούν μέρος της παγκόσμιας αριστεράς, είναι εξαιρετικά σημαντική."

Αυτή η αντιφατική άποψη είναι χαρακτηριστική ενός φαινομένου που περιλαμβάνει τα πάντα, από τον Μισέλ Φουκώ να ασπάζεται την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν έως αυτούς τους "αντιπολεμικούς" ακτιβιστές στο Ηνωμένο Βασίλειο που υποστηρίζουν τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ Άσαντ και τον βομβαρδισμό αμάχων από τη Ρωσία.

Γιατί οι άνθρωποι που υποστηρίζουν τα δικαιώματα των γυναικών στις ΗΠΑ ή τη Γαλλία δικαιολογούν το ιρανικό καθεστώς; Γιατί εκείνοι που αντιπαθούν τις μιλιταριστικές απόψεις βλέπουν αυτούς με τις στολές στο Πακιστάν ή τη Μόσχα σαν κάτι ρομαντικό;

Γιατί εκείνοι που αντιπαθούν τον προεδρικό υποψήφιος των ΗΠΑ,  Donald Trump, βρίσκουν τους στομφώδεις λαϊκιστές σαν τον Ούγκο Τσάβες της Βενεζουέλας τόσο προσφιλή;

Γιατί είναι ο πόλεμος του Άσαντ κατά της τρομοκρατίας τόσο καλός, αλλά του Τζορτζ Μπους είναι τόσο κακός;

Μεγάλος αριθμός σχολιαστών και διανοουμένων που συνδέονται με την «Αριστερά» στη Δύση έχουν, για πάνω από 100 χρόνια, συμμαχήσει συνεχώς με ολοκληρωτικά, εξτρεμιστικά, τραμπούκικα, λαϊκίστικα, μιλιταριστικά, ακροδεξιά, θρησκευτικά φανατικά καθεστώτα και κινήματα στο εξωτερικό.

Είτε ήταν ο George Bernard Shaw να περιοδεύει και να ζητά συγνώμη για την Ρωσία του Στάλιν ή ο Νόαμ Τσόμσκι να υποστηρίζει ότι οι πρόσφυγες της Καμποτζιανής γενοκτονίας ήταν «αναξιόπιστοι» και ότι «οι αναφορές για τη σφαγή ήταν ψευδείς,« υπάρχει μια μακρά παράδοση απάλυνσης για είδη εγκλημάτων στο εξωτερικό, για τα οποία ο κόσμος ποτέ δε θα συγχωρούσε στην πατρίδα του.

Για να κατανοήσουμε το φαινόμενο αυτό θα πρέπει να ξετυλίξουμε το τι σημαίνει να είσαι «αριστερός» στη Δύση. Για να είναι στην Αριστερά είναι να είσαι καλός, να είσαι προοδευτικός, να είσαι υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών, των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων, υπέρ της οικολογίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, των δικαιωμάτων των εργαζομένων, και να είσαι κατά του ρατσισμού και των διακρίσεων, ίσως κατά της πυρηνικής ενέργειας, εναντίον του πολέμου.

Δεν σήμαινε πάντα αυτό.

Πριν από την ήττα του ναζισμού, να είσαι αριστερός ήταν σε μεγάλο βαθμό μια ιδεολογική επιλογή να είσαι μέρος μιας "παγκόσμιας Αριστεράς» των διαφόρων κινημάτων.

Αν και δήθεν υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζομένων, τα δεξιά και αριστερά λαϊκιστικά κινήματα της δεκαετίας του 1920 ήταν ουσιαστικά τα ίδια όσον αφορά στις ολοκληρωτικές φαντασιώσεις τους. Εφόσον η έννοια «Αριστερά» ήταν αυτοοριζόμενη, δεν είναι σαφές τι έκανε τους Ερυθρούς Χμερ και την γενοκτονία που προκάλεσαν πιο "αριστερούς" από τους γενοκτόνους Χούτου στη Ρουάντα.

Τι έκανε τους Άραβες εθνικιστές της μιας ποικιλίας, όπως τους Παλαιστίνιους, "αριστερούς", ενώ εκείνους της άλλης ποικιλίας, όπως τις Δυνάμεις του Λιβάνου, «δεξιούς»;

Η πίστη σε αυτά τα κινήματα της αριστεράς ήταν σε μεγάλο βαθμό ιδεολογική, όταν δεν ήταν αλληλοσυγκρουόμενη. Άρα, ο Στάλιν υποστηριζόταν απλώς και μόνο επειδή κάποιοι αριστεροί στη Δύση αποδέχονταν τη γραμμή του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Σε άλλους άρεσε ο σύντροφος Τρότσκι και ως εκ τούτου δεν τους άρεσε ο Στάλιν. Όχι επειδή ήταν φιλελεύθεροι, αλλά επειδή το κόμμα τους είπε έτσι.

Σε εκείνες τις ημέρες η ιδεολογική Αριστερά ήθελε η Δύση να μοιάσει με τη Σοβιετική Ένωση. Ένα μονοκομματικό κράτος που θα ελέγχει η Αριστερά.

Όταν φτάσουμε στη δεκαετία του 1990 και την πτώση του κομμουνισμού, η ανάγκη να είναι κάποιος πιστός σε μια καταρρέουσα και ημιθανή επίσημη Αριστεράς στο εξωτερικό είχε διαβρωθεί.

Αλλά τι έπρεπε να γίνει με το εσωτερικό κενό, την ανάγκη να είσαι πιστός σε φανατικά, βίαια, εξτρεμιστικά κινήματα του εξωτερικού; Πού ήταν ο ρομαντισμός της «επανάστασης», όπως ονόμασαν τη γενοκτονία στην Καμπότζη, την επανάσταση των «αγροτών» και των «μαζών» και της εξιδανίκευσης των μαζικών δολοφονιών στο όνομα του λαϊκισμού;

Για να κατανοήσουμε την τυφλή και αντιφατική πίστη των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται «προοδευτικοί», αλλά ασπάζονται προδήλως αντιδραστικές πολιτικές στο εξωτερικό, πρέπει να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι πρέπει να καλύψουν το κενό της οργής μέσα τους.

Για την αυτοαποκαλούμενη "Δεξιά" στη Δύση το κενό γεμίζει μέσω του καλλιεργούμενου ημεδαπού εθνικισμού. Αλλά η «Αριστερά» αποφεύγει τον εθνικισμό στην πατρίδα της. Ο εθνικισμός όμως του «άλλου» είναι αυθεντικός και εύγευστος. Το να απορρίπτεις την ίδια σου τη σημαία επιβάλλεται αλλά το να γεμίζεις τον εαυτό του με το εθνικισμό του άλλου είναι αποδεκτό.

Έτσι, ο μετά το1990 εναγκαλισμός του θρησκευτικού φανατισμού και του δεξιού εθνικιστικού εξτρεμισμού στο εξωτερικό έχει γεμίσει το κενό που άφησε η πτώση του κομμουνισμού για την Αριστερή διανόηση στη Δύση.

Κοιτάξτε τον Τσάβες σαν ένα τέλειο παράδειγμα. Ένας υπερφίαλος, τσαμπουκαλίδικος, ένστολος μιλιταριστής και πρώην ηγέτη πραξικοπήματος έχει μετατραπεί σε έναν «επαναστάτη διεθνιστή» και έχει δοξασθεί. Είχε «αδιάλλακτο αντι-ιμπεριαλισμό» και κινητοποίησε την «παγκόσμια ενότητα ενάντια στον κύριο εχθρό».

Τα «Λαϊκά κοινοτικά συμβούλια» του «συνάρπαζαν τις μάζες οικοδομούσαν την ουσιαστικής δημοκρατίας."Ο Άλαν Γουντς στη London Progressive Journal προειδοποίησε για το «σαμποτάζ» και την «αλητεία του λούμπεν προλεταριάτου" που "προκαλεί χάος" ενάντια στον καημένο τον Τσάβες.

Ακούστε πώς περιγράφει ο Δυτικός τον μεγάλο ηγέτη: «Ο Τσάβες αντλούσε πάντα έμπνευση από την επαφή με τις επαναστατικές μάζες." Αρα γιατί δεν έχουν Τσάβες στη Βρετανία ή την Αμερική; Οι άνδρες με στολή παρελαύνουν, η φωνή του προέδρου αντηχεί σε όλα τα κανάλια, ψάχνοντας για "εχθρούς" ή "σαμποτάζ";

Κάτι σαν τον Donald Trump, αλλά πολύ περισσότερο.

Επειδή ο Δυτικός θέλει τον «μεγάλο ηγέτη» του στη Βενεζουέλα, όχι στο Λονδίνο, τη θρησκευτική αστυνομία να παρενοχλεί τις «απρεπείς γυναίκες» στο Aceh, όχι στη Δανία. Ο εθνικισμός στο εξωτερικό, ο πραγματισμός στο σπίτι. Μπολιβαριανή Επανάσταση στο εξωτερικό, διεθνισμός στο σπίτι.

Επειδή οι κάτοικοι της Βενεζουέλας πληρώνουν το τίμημα τώρα με μαζική πείνα, όπως σημειώνεται σε ένα πρόσφατο ρεπορτάζ του BBC, υπάρχουν άδεια ράφια, οι άνθρωποι δεν μπορούν να θηλάσουν, επειδή η χώρα καταστράφηκε από αυτές τις λαϊκίστικες, μιλιταριστικές ανοησίες.

Ο Τσάβες δεν ήταν «προοδευτικός», ήταν ένας δεξιός μιλιταρισής που παρίστανε τον εαυτό του σαν αριστερό με τον ίδιο τρόπο περίπου που η Χεζμπολάχ και η Χαμάς, και ο Μπασάρ Ασαντ και οι αγιατολάχ είναι όλοι «αριστεροί».

Όταν κοιτάζει κάποιος την αγάπη και τη λατρεία που έχουν ορισμένοι στη Δύση για την άκρα Δεξιά στο εξωτερικό, μπορεί να παρατηρήσει πώς οι άνθρωποι ασπάζονται αντίδιαμετρικές αξίες στο εξωτερικό και στην πατρίδα τους. Δεν τους αρέσει ο Τζέρι Φάλγουελ, αλλά αν ήταν Αγιατολάχ ο Τζέρι αλ-Φάλγουελ, θα ήταν αγαπημένος και θα τον τιμούσαν.

Ο Ραβίνος Brant Rosen, που υποστηρίζει την «κοινωνική δικαιοσύνη» στο Σικάγο, πήγε στο Ιράν το 2008 και συναντήθηκε με τους άνδρες σε ρόμπες με γενειάδες που εκπροσωπούν το αντίθετο της κοινωνικής δικαιοσύνης. Έγραψε με φλογερό εθνικισμό την "Περσία, μια χώρα με μια υπερήφανη και σεβάσμια ιστορία ... όλοι οι Ιρανοί, μικροί και μεγάλοι ταυτίζονται βαθιά με την αρχαία ιστορία τους .... ενωμένοι στην ευλάβειά τους για την Περσική ιστορία."

Τι γίνεται με τις ιρανικές μειονότητες οι οποίες βάναυσα καταπιέζονται από τους Πέρσες, όπως οι Κούρδοι, οι Άραβες, οι Αζέροι και οι Μπαλούχοι; Ο Αμερικανός ραβίνος δεν τους αναφέρει, στην πραγματικότητα το blog του, φαίνεται να υποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν.

Στην Αμερική κοινωνική δικαιοσύνη σημαίνει αναγνώριση μειονοτήτων, αλλά εκείνοι που κυρήσσουν την κοινωνική δικαιοσύνη στην πατρίδα τους αγκαλιάζουν τον λυσσαλέο θρησκευτικό εξτρεμισμό στο εξωτερικό. Κανείς δεν θα δεχθεί ένα νόμο που αναγκάζει τις γυναίκες να καλύπτουν τα μαλλιά τους στο Σικάγο, αλλά στο Ιράν γελούν και να απολαμβάνουν τους αναγκαστικούς ιερατικούς κανόνες.

Γιατί είναι ο Περσικός εθνικισμός ή άλλοι ξένοι εθνικισμοί τόσο δελεαστικοί για κάποιους στη Δύση; Επειδή ο Αμερικανικός, ο Γαλλικός ή ο Γερμανικός εθνικισμός δεν είναι.

Στο εξωτερικό μπορεί κάποιος να παρέχει αφειδώς την αγάπη του για τα «υπερήφανα έθνη»  Είναι το μέρος όπου μπορεί κάποιος να προσκυνήσει ανοιχτά ισχυρούς άνδρες. Ο εθνικισμός, ο θρησκευτικός εξτρεμισμός, ο πόλεμος, οι ξυλοδαρμοί και οι δημόσιες κρεμάλες, οι αποκεφαλισμοί,οι λιθοβολισμοί – ας μην τη λάβουμε υπ όψη μας όλη αυτή την επιθετικότητα που η ζωή στη Δύση έχει απομονώσει.

Η αγάπη για τα ξένα έθνη και τις θρησκείες την οποία βρίσκει κανείς στα γραπτά του τόσων πολλών «Αριστερών» που αντιτίθενται δήθεν στον εθνικισμό είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Η αγάπη για την "υπερηφάνεια", την πίστη, την αξιοπρέπεια και τις ρίζες στο έδαφος, τη δύναμη της σημαίας,  το σπαθί και το όπλο, οδηγεί σε μια εθνικιστική λαχτάρα που η Δυτική αυτοαποκαλούμενη Αριστερά δεν μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της στην πατρίδα της.

Οι ίδιες αξίες όσον αφορά στον Trump ή το Brexit, τον Le Pen ή τη Λέγκα του Βορρά που οι προοδευτικοί βρίσκουν απαράδεκτες στη Δύση, όταν εκφράζονται στη Βενεζουέλα, τη Συρία, το Ιράν ή μεταξύ των Παλαιστινίων είναι αξιοθαύμαστη.

Μην κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας και υποκρίνεστε ότι αυτοί οι προοδευτικοί απλά δεν ακούνε τους φίλους τους στο Ιράν να αποκαλούν την άμβλωση "σατανική" ή δεν ακούνε να λένε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι "καρκίνος", ή δεν ακούνε τους σοβινιστές φίλους τους στην Μουσουλμανική Αδελφότητα να λένε "η θέση της γυναίκας είναι στο το σπίτι."

Το ακούνε, και το υποστηρίζουν. Όταν οι υπέρβαροι, γενειοφόροι θρησκευτικοί ηγέτες στο Ιράν λένε «οι γυναίκες διαφέρουν από τους άνδρες, οι γυναίκες καθοδηγούνται από τα συναισθήματά τους, "οι ίδιοι άνθρωποι που μιλούν για «ουδετερότητα των φύλων» στη Δύση τεντώνουν τα μάτια τους και λένε «ναι συμφωνώ, τι διορατικότητα!», και όχι «πού είναι το κοινό για τα δυο φύλα μπάνιο;»

Όταν ο Ούγκο Τσάβες είπε ότι δεν θα μπορούσε να είναι ομοφυλόφιλος επειδή ήταν "τόσο άντρας ώστε να γίνεται σκόνη κάθε κατηγορία που ξεπερνά αυτή τη γραμμή," οι υποστηρικτές των δικαιωμάτων των gay δεν ανοιγόκλεισαν βλέφαρο. Η ομοφοβία είναι cool – αλλά μόνο στο εξωτερικό, όχι στην πατρίδα μας.

Εάν παίρνατε έναν συνηθισμένο προοδευτικό ένθερμο υποστηρικτή της Χεζμπολάχ και του λέγατε να βαπτιστεί πιστός μιας αίρεσης ή θρησκείας βουτώντας σε μια πηγή του Τέξας (ΣτΜ: όπου υπάρχει μεγάλο ποσοστό θρησκοληψίας)  θα περιγελούσε την "θρησκεία για τους αμόρφωτους». Πάρτε τον όμως και πηγαίνετέ τον στην κοιλάδα Beka'a και πείτε του να αυτομαστιγωθεί-για την Ασούρα και θα το βρεί όμορφο.

Ολόκληρο αυτό το φαινόμενο είναι αυτό που πρέπει να αποκαλείται «γεωγραφικός φιλελευθερισμός».

Γεωγραφικός φιλελευθερισμός σημαίνει ότι θα υποστηρίξεις τον φιλελευθερισμό μόνο σε ένα μέρος, ενώ θα υποστηρίξεις κάπου αλλού το διαμετρικά αντίθετο. Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχουν βασικά δύο δεξιές δυνάμεις σε πόλεμο μεταξύ τους στη Δύση. Η μια υποστηρίζει δεξιές θρησκευτικές εθνικιστικές δυνάμεις στο εξωτερικό, η άλλη τους υποστηρίζει στην ίδια τη χώρα από όπου προέρχεται.

Οι εύθραυστες φιλελεύθερες αξίες της Δύσης, οι οποίες χρειάστηκαν 1.000 χρόνια για να επιτευχθούν διαβρώνοντας την εξουσία της θρησκείας, του εθνικισμού, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του σοβινισμού δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ανταπεξέλθουν τις ανταγωνιστικές δυνάμεις της ξένης δεξιάς πτέρυγας, της εσωτερικής δεξιάς πτέρυγας και την εσωτερικής γεωγραφικής φιλελεύθερης που τους προδίδει εντός της χώρας και τους υποστηρίζει στο εξωτερικό.

Όταν θα γραφεί η ιστορία της Δύσης θα λέει: Εκπαιδεύθηκαν να μισούν τον εαυτό τους και αγαπούν αυτό που μισούν για τον εαυτό τους στο άλλο.

πηγή:  jpost.com